«در حقیقت در روی زمین هیچ ملتی به ثروتمندی مردم «گرهه» و «سبا» نیستند. مرکزیت آن ها بین آسیا و اروپا موقعیت ممتاز برای آن ها در جریان تجارت به وجود می آورد. اینان مللی هستند که سوریه و مصر را غنی ساخته اند و پرسودترین بازرگانی را برای دریانوردان فنیقی به وجود آورده اند از انواع وسایل تجملی و رفاهی اعم از بشقاب و مجسمه تا سایر لوازم خانگی که به مراتب برتر از اشیایی است که در اروپاست استفاده می کنند. هزینه های زندگی آنان باشکوه است و با جلال زندگی شاهزادگان رقابت می کند. خانه هایشان با ستون های پوشیده از سیم و زر می درخشد» (1)

نویسنده ناشناس کتاب راهنمای دریایی به نام «پریپلوس دریای اریتره» درباره شهر عدن در دریای سرخ می نویسد:

«آن را اوریمون می خوانند و در گذشته رونق بسیاری داشت و یک مرکز شهری بود. زمانی که هنوز سفر دریایی از هند به مصر انجام نمی گرفت و کسی نبود تا از مصر به بندرهای کرانه دیگر کشتیرانی کند همه در این جا گرد می آمدند. در آن روزگار بارهای کشتی ها از همه طرف به این شهر می رسید، همان طور که در حال حاضر اسکندریه کالای مصر و دیگر نقاط را در خود جای داده است» (2)

در قرن سوم و دوم پیش از میلاد این بنادر دریای مدیترانه و دریای سرخ بودند که با حمایت حکام بطلمیوسی مصر بر دریانوردان سواحل خلیج فارس پیشی گرفتند و توانستند بخش عمده ای از تجارت شرق به غرب را در انحصار خود درآورند. اما قدرت گرفتن تدریجی اشکانیان در ایران و توسعه قدرت آنان به سوی بین النهرین شرایط را دگرگون ساخت و دوره جدیدی را در تجارت منطقه ای شکل داد .

 منابع:

1- سرگذشت کشتی رانی ایرانیان، اسماعیل رانین

2- تاریخ خلیج فارس و ممالک همجوار، محمدباقر وثوقی